یکی را دوست میدارم

 

یکی را دوست میدارم

ولی او هرگز نمی داند

نگاهش میکنم شاید بخواند از نگاهم که او را دوست دارم

ولی افسوس او هرگز نگاهم را نمی خواند

به برگ گل نوشتم من که او را دوست میدارم

ولی افسوس او برگ گل را به زلف کودکی اویخت تا او را بخواند

به مهتاب گفتم ای مهتاب

سر راهت به کوی او سلام من رسان و گو که او را دوست میدارم

ولی افسوس یکی ابریه امد ز ره.روی ماه تابان را بپوشانید

صبا را دیدم و گفتم .صبا دستم به دامانت

به گو از من به دلدارم که او را دوست میدارم

ولی افسوس ز ابر تیره برقی جست و قاصد را میان ره بسوزانید

اکنون وا مانده از هر جا دگر با خود کنم نجوا

یکی را دوست میدارم

ولی افسوس

او هرگز نمی داند